جوانی چنین گفت روزی به پیری              که چون است باپیری ات زندگانی؟

بگفت اندر این نامه حرفی است مبهم        که معنیش جز وقت پیری ندانی

تو  به کز توانایی خویش  گویی                چه می پرسی از دوره ی ناتوانی

جوانی نکودار دار کاین مرغ زیبا                   نماند در این خانه استخوانی

متاعی که رایگان دادم ازکف                      تو گر می توانی مده رایگانی

هرآن سرگرانی که من کردم اول               جهان کرد از آن بیشتر سرگرانی

از  آن برد گنج مرا دزد گیتی                       که در خواب بودم گه پاسبانی

                                                                                                                                           پروین اعتصامی